Van Vrede’s Krans tot Kroon van Holland

Een onderzoek van Miranda Van Leeuwenhoeck Fostern Ironrider galliard.

Het einde van de protectie oorlogen

Nadat Gladius Vectra een Sept gesticht had, in het gebied waar later de nederzetting Delft zou ontstaan. Steeg de invloed en de macht van de Garou in het gebied geleidelijk. Het sept dat grotendeels uit “Warders of men” bestond kenden een betrekkelijke rustige tijd, na de Bataafse “Fenrier” uit het gebied te hebben verdreven, nadat ettelijke pogingen tot samenwerking gestrand waren in slacht partijen. Deze periode hield stand tot de grote Bataafse opstand onder leiding van de door de Romeinen opgeleidde Bataaf Julius Sefulius, Dit is wat de Galiards noemen het begin van de Strijd om de protectie rechten, aangezien beide partijen zich de superieuren protectors voelden van het zwakken punt in de gevangenis van het Wezen Carnivoor. Deze strijd leek in het voordeel van de Fenriers beslist te worden na de val van Rome. Deze overwinning was van dermate korte duur dat de meest Galiards niet eens spreken van een overwinning maar een tijdelijke in namen, want kort na de overwinning van de Fenrier, doken van uit het Oosten de Hunnen en de Vandalen op die, voor hun spoor van vernieling uit denderden. Ook hier zijn de verslagen verdeeld, menig Galiard beweerd dat deze rovende en plunderende bendes het werk van de Wyrm waren, sommigen beweren zelfs dat zij een symptoom waren van een poging tot uitbraak van de gevreesde Carnivoor zelf, meer richting het Oosten van de Lijn. Anderen Beweren dat de Plunderende Bendes een oorzaak waren van een aanval op de Wever, deze Aanval zou opgezet zijn door bijna even veel verschillende groepen als Galiards die deze theorie volgen. De Fianna Heralds van de Garou Natie vermelden weinig van deze gebeurtenissen al hoe wel het feit is dat de aanvallen van deze Nomadische Barbaren, tegelijkertijd valt met het begin van de Fomori Oorlog in het Fianna gebied, je de neiging geeft de Theorie van Carnivoor te doen geloven. Pas als Karel de Grote en met hem de Silverfangs ten tonele verschijnen herkeerd de rust in het gebied Delftland. Ook nu blijkt de rust van niet al te langen duur, met het sterven van Karel de Grote sterft ook de absolute macht van het Frankische Rijk, om Oorlogen te voorkomen verdeeld hij zijn land onder zijn drie zoons die minder goede keizers zijn dan hun Vader en hun zoons zelfs nog minder en hoog in het Noorden ruiken de Fenrier hun kans, Met afgeladen Drakars verlaten zij de kusten van het nu door hun gecontroleerde Scandinavië, onder de plaatsen die ze in hun bezit nemen op hun rooftochten is zo goed als de hele kustlijn van wat later Nederland zou worden. Wederom is er een periode van betrekkelijke rust tot dat de Fenrier de woedde op hun hals halen van zo goed als de hele op dat moment bekende Garou Natie. In een hevig gevecht werd uit eindelijk Bij Lobith afgerekend met Godfried van Lotharingen. Na bijna 800 jaar van onderlinge strijd beslisten een raad van Elders over het Gebied. De Silverfangs zouden een kin Aanwijzen met zowel hun eigen als Fenrier bloed om de gebieden te besturen en rondom de Cearn van de kleine nederzetting. Delft zou een multi-stammen sept gevormd worden door de Athro Theodriekus van Leeuwenhoeck van de Warders of Man, Ter ondersteuning van deze uitspraak Maakte Jannus de Edelsmid een zilveren kroon voor de Gerulf de nieuwe heerser over het gebied en kin aan zowel de Silverfangs als de Fenrier.

De kroon kreeg de toepasselijke bijnaam “De vrede krans.” Met de smeding van de Kroon eindigde de Protectie Oorlogen.

De eerste Silverfang Graven

Gerulfs nakomelingen brachten voorspoed en welvaart naar het gebied, zowel voor Gaia als de mensen wereld. Echter bleek al gouw dat de protectie oorlogen hun tol hadden geëist onder de Garou, door de onderlinge strijd waren veel aspecten van de Wyrm instaat geweest zich te vestigen en te versterken rond de gebieden nu bezet door de Garou. En spoedig braken er nieuwe gevechten uit, lange tijd ging de strijd over en weer maar gestaagd wonnen de Garou terrein, alles leek perfect te worden met de geboorte van een Garou uit het Graven huis. Graaf Dirk de Derde groeide op tot een volwaardig Silverfang Ahroun, Zijn geboorte word verspeld door een ondertussen vergeten Theurge uit het sept bij de snel groeiende nederzetting Delft. Gezien deze opmerkelijk voorspelling en de waarschijnlijk glorieuze lotsbestemming van deze Graaf Garou, Besluit de Theurge na goed keuring van de jonge Dirk III, “de Vrede's Krans” in te zegenen met de krachten van de Geesten. Onderleiding van Dirk III worden de door Leeches gecontroleerde legers van de Keizer verslagen, al is de Silverfang Ahroun niet instaat het kwaad bij de wortels uit te roeien. Garou zijn machtige krijgers maar missen de levensspan van hun onsterfelijke vijanden, en zo word zoals de ondoden zo vaak doen geduldig gewacht tot Gaia de hare terug neemt in haar armen. Als zijn zoon Drik IV, niet gezegend door Gaia, het graafschap van zijn vader erft slaan de ondoden ongenadig hard terug en verpletteren de door Garou gesteunde legers van de jonge graaf, met de nodige moeite word “de Vrede’s Krans” gered van plunderende banes. Dankzij tijdig ingrijpen van The Warder stam word voorkomen dat het hele gebied bewoont door Garou in handen van de Leeches komt, al zijn Rijnland, Delfland en Kennemer de Enige bezittingen die in bezit blijven van de Kin Graven. Toch vertrouwen de Garou de kin graven niet genoeg om hen “de Vrede's Krans” terug te geven en het relequis word verloren geacht met zijn laatste drager.

Deze Periode lijkt het begin van het einde te zijn van de Garou invloed in dit gebied. Doch kansen keren als in 1091 de Garou Graaf Floris III geboren wordt, Deze Silverfang philodox weet het tij te keren in het voordeel van de Garou. Floris weet verloren landen terug te voegen bij zijn bezit en weet Zelfs delen van West Friesland bij zijn bezit te voegen. De Garou van het Sept bij Delft halen “de Vrede's krans” wederom te voorschijnt en laten door de Black Furie Theurge Marianne van Delft een nieuwe verbintenis tussen de Kroon en de Geesten leggen, Dit maal word de kroon Aangeboden als de Kroon van het nu nieuw gevormde gebied Holland. Na zijn dood hielden zijn niet Garou zoons en kleinzoons stand en wisten hier en daar het land verder uit te breiden.

Doch zonder de Kroon van Holland Aangezien deze na de dood van de Garou Graaf weer was terug gevorderd door de Garou gemeenschap. Tot in het begin van de dertiende eeuw Graaf Willem II ten tonelen verschijnt.

Ondanks het feit dat Deze Willem zelf niet Garou was, werd op veelvuldig aandringen van zijn Vrouw een machtige Silverfang Theurge de kroon opnieuw aan de graven gegeven, Willems Vrouw legde de laatste verbintenis met de geesten op de Kroon, deze laatste verbintenis zou ook de kin van dienst zijn wanneer ze “De Kroon van Holland” zouden dragen.

De sleutel van Delft

Als dank voor de Kroon kreeg Delft haar stads rechten van graaf Willem II en van zijn vrouw een sleutel van de stad. “De Sleutel van Delft” zou ook verbintenissen met de Geesten hebben, en eveneens zouden sommige daar van bruikbaar zijn voor niet Garou. Men verhaalt nog dat er voor Delfts haven een zelfde soort sleutel gemaakt zou zijn.

Het einde van de bloedlijn

Van af dit moment ging de Kroon van Holland over van graaf op graaf tot dat de Silverfang Bloed lijn uitstierf met de dood van Graaf Willem IV, en hiermee het Silverfang huis Wintersnow.

Willem van Beieren, de Nachtchirurgijn

Als Nieuwe graaf werd Willem van Beieren benoemd, ver weg verbonden met het Silverfang huis hoopten de Garou op een wonder en zo de terug keer van Garou in het gaven huis. Toen Willem V werd ingelijfd door de leeches en Verdween, verdween de kroon met hem. Willem V zou berucht worden onder de Garou als de Nacht Chirurgijn, en met de aanval van Carnivoor op zijn gevangenis wist de ondode graaf de stad Delft te laten belegeren door zijn broer en opvolger Albrecht, na de slag met Carnivoor waren de overlevende geen partij van de enorm snel in kracht toe genomen graaf. Zonder Gaia’s kampioenen moest ook Delft de Strijd staken en zo werd in 1350 De sleutel van de stad Delft ingeleverd bij Albrecht van Beieren om nooit meer terug gezien te worden.