Black spirals zijn terug
Wat een dag had moeten zijn van mooie verhalen en heldendaden werd besmeurd.
Ik was net als vele naar Parijs gekomen om de helden te herdenken die een jaar geleden gestorven zijn tijdens de grote strijd tegen de Wyrm. Het was zo druk dat er lang niet genoeg ruimte voor iedereen was. Ik heb mij achteraan aangesloten, vanuit waar ik gelukkig nog een glimps kon meekrijgen van wat er vooraan gebeurde. Belangrijke genodigde zoals councillers, sept alpha's, elders en familieleden van gestorven helden zaten vooraan.
Verhalen van grote helden werden gedeeld. De familie en de Tribes waren zichtbaar trots. Alle verhalen bouwde op en het verhaal van Anne de Provence zou vertelt worden. En toen gebeurde met een knal en de geur van verrotting kwamen ze binnen. Als of alles hiervoor voorbereid was. De chaos sloeg toe, waar ik stond kon wij niet bij alle commotie komen en iedereen wilde naar voren. Om te helpen op de plek waar de doodskreten geschreeuwd werden waar de geur van ijzer steeds sterker begon te worden naarmate er meer er meer vielen. In alle Chaos die ontstaan was zag je iedereen samenwerken, geen verschil tussen packs geen verschil tussen tribes. Iedereen met een doel: Strijden voor Gaia, Strijden tegen de Wyrm!
Machteloos stond ik tussen al die Chaos, ik kwam nooit bij die plek waar die vieze beesten met een rotte klauwe waren begonnen. Terwijl ik druk was om te zoeken naar een plek in het geweld om naar voren te komen. Klonk een gebrul een luide huil en het was duidelijk dat onze elders zich gemengd hadden in de strijd. De geur van zwavel overheerste nog de geur van ijzer, maar niet veel later begon het geschreeuw af te nemen. De smerige dansers waren dood en een handje was ontkomen zei de Athro die de chaos moest temmen. We wisten niet wie er nog leefde en wat er was gebeurd. Maar allen werden we weg gestuurd er moest meer ruimte komen. Te neergeslagen voegde ik mij bij een groep die een kampje net buiten Parijs had opgezet. Daar likte we onze wonden. Niet was meer hetzelfde die avond. Het vuur wilde niet aan, maar gaf alleen maar rook. De miezer zorgde ervoor dat alles doorweekt werd op deze koude avond. De stemmen waren allemaal gedempt want er waren geen verhalen om te vertellen. Alleen maar vragen waarvan de antwoorden er nog niet waren. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Wie zijn er gestorven? Wie leven er nog?
De volgende ochtend kregen we antwoorden op sommige vragen, terwijl de zon tevergeefs door de wolken te probeerde te dringen. 100 Garou zijn gestorven, hieronder zat veel familie maar ook sept alpha's. De councillers hebben het overleefd, ondanks dat sommige zwaar gewond geraakt waren tijdens het gevecht. De smerige honden hebben het moeten bekopen. Maar een paar laffe honden hebben kunnen vluchten en zullen opgejaagd worden.
De dansers hebben de eerste klap uitgedeeld sinds een jaar van afwezigheid. Blijkbaar hadden ze tijd nodig om hun wonden te likken. Nu is het tijd om ze zo hard aan te pakken dat een jaar niet genoeg is om bij te komen. Wij zijn niet voor niets de strijders van Gaia. De dansers zijn uit haar gratie, wij zijn de sterkere krijgers en zullen dit laten zien. Voor elke Garou die ze Gaia hebben ontnomen zullen wij er minimaal 5 voor doden en zo de dag van herinneringen laten weergalmen door de umbra.
Geschreven door:
Milos "Eyes of Apollo" Miria, Black Fury, Metis, Fostern, Galliard van de Dire Wolves
